Brighton Deel 1.

November 2023 stond mijn leven stil. Ik zat al 5 maanden niet meer op school en had een bijbaan waar ik met de dag minder gelukkig van werd. Ik was dit jaar de meeste van mijn vrienden verloren. Sommige door onzinnige misverstanden en met andere was ik gewoon uit elkaar gegroeid. 

Op 2 na had iedereen afgezegd voor mijn 19e verjaardag. Ik voelde al langere tijd geen connectie meer met deze meiden en daarom had ik maar weinig verdriet over de situatie. Hun te vriend houden was voor mij altijd een hele klus. Ik vroeg me af of dit zo hoorde te zijn of dat er misschien iets mis was met mij. 

Ik had rond deze tijd al een beetje informatie opgezocht over studeren in het buitenland omdat ik toch wel wilde studeren, maar nooit wist wat. 

Om de een of andere reden heb ik altijd een groot verlangen naar Engeland gehad en dus ging ik daar op oriënteren. 

Ik kwam terecht bij Education First en van het een op het andere moment stond mijn reis naar Engeland gepland voor 5 maanden, beginnende in januari. 

Ik merkte dat ik verandering nodig had en ik had weinig wat mij op dat moment nog in Nederland hield. 

Dus daar ging ik. 4 januari reden mijn ouders en ik naar Calais om met de ferry naar Engeland te gaan. Brighton om specifiek te zijn. 

We hebben een paar dagen met z’n drieën doorgebracht in Brighton en London.  

Dit waren hele leuke, maar ook emotionele, dagen. Ik was voor het eerst in Engeland, voor het eerst in Brighton en London, ik heb voor het eerst in een metro gezeten en uiteindelijk voor het eerst afscheid moeten nemen van mijn ouders voor langere tijd.

Op 7 januari brachten ze mij naar het gastgezin waar ik 5 maanden bij zou wonen. Dit was denk ik het lastigste moment van mijn reis. Ik kon mezelf heel groothouden totdat ze naar de auto liepen en ik hun moest uitzwaaien. 

De eerste twee weken waren super lastig. Ik had weinig aanspraak en alles was heel erg wennen. Ik zat in een ander huis met een ander gezin, in een dorp wat ik niet kende buiten een stad die ik niet kende, op een nieuwe school met niemand die Nederlands sprak. Ik stond er ineens helemaal alleen voor.

Mijn verlatingsangst groeide met de dag. 

En toen werd het ineens leuk...

Chloé was de eerste persoon die mij aansprak en ik had nooit verwacht dat uit die interactie zo’n mooie vriendschap kon groeien. 

Chloé is Frans en was op dat moment 21 jaar oud. Ze is fan van Dua Lipa en Taylor Swift. 

We gingen samen naar de schoolbingo (wat heel lame klinkt en ook was), ze nam me mee met haar (voornamelijk Franse) vrienden naar een pub en binnen no time waren we onafscheidelijk. 

Op de eerste dag dat ik Chloé ontmoette vroeg ze mij of ik wel eens uitging. Ik zei dat het niet zo mijn ding was en dat ik niet echt een feestbeest ben. De maanden die volgden gingen we 2-3 x per week uit en kwam ik erachter dat uitgaan eigenlijk best wel mijn ding was en dat ik best een feestbeest ben. 

Ze nam me mee naar London waar zij al vaker was geweest en heeft de hele dag tour guide gespeeld. We zijn naar het Natural History Museum geweest, hebben de Big Ben opgezocht en zijn naar de Tate Modern Art Gallery geweest. Ook hebben we China Town bezocht, net als de Diana Memorial Fountain en het uitkijkpunt boven Tate Modern, waar Chloé een Franse vrouw die over ons aan het praten was (en niet wist dat zij het kon verstaan) op haar plek heeft gezet door haar simpelweg onze excuses aan te bieden in het Frans toen we vertrokken. Chloé was erg trots op zichzelf.

Foto's van onze dag in Londen:

Chloé en ik kwamen in dezelfde klas waar we bevriend raakte met Gaia (een Italiaans meisje), Mariajo en Hugo (een Spaans meisje en jongen). 

Als klas waren we een hele hechte groep en elke les was super gezellig. 

Onze docent, Damian, is denk ik de grappigste docent die ik ooit heb gehad. Damian is Iers, heeft een Nederlandse vrouw (maar Nederlands was ongeveer de enige taal die hij niet sprak) en maakte iedereen in de klas belachelijk. Maar op een leuke manier. Hij maakte elke les amusant en tegelijkertijd leerzaam. Damians lessen gingen vaak over de gekste dingen. Welk biscuitje het beste was om in de thee te dippen, nieuws uit onze eigen landen, wat we zouden doen in het geval van een zombie apocalyps en we hebben zijn complete levensverhaal aangehoord. Hij leest veel comics, hij skateboard, draagt altijd Vans en heeft elke dag een nieuw speldje aan zijn colbert. De ene dag was het een pride vlag, de andere dag was het een plaatje van Van Gogh. Damian was zo geobsedeerd met Vans dat hij soms nieuwe bestelde, die op school liet bezorgen en ze langzaamaan mee naar huis nam zodat hij, wanneer zijn vrouw vroeg of hij nieuwe schoenen had gekocht, kon zeggen dat hij ze al een tijdje had. Oh, en hij vergat vaak dat hij getrouwd was en dus een vrouw had in plaats van een vriendin. Hier hebben we hem vaak aan moeten herinneren.   

Elke week gingen er mensen naar huis en de klas werd steeds een stukje leger.  

Na 6 weken moesten we veranderen van docent, dit deden ze zodat we met verschillende leerstijlen te maken kregen. 

Na de eerste 2 weken keerde mijn snurkende kamergenoot terug naar Frankrijk en had ik 2 weken lang de kamer voor mezelf. 

Begin Februari kwam Pauline bij mij op de kamer. Pauline is ook Frans en was op dat moment 18 jaar oud. De eerste week sprak ze nog niet zo veel Engels maar daar kwam snel verandering in en we werden goede vriendinnen. 

We gingen samen lunchen in de stad, boodschapjes doen en af en toe kreeg ik haar zo ver om mee uit te gaan. 

Half Februari namen we afscheid van een aantal Italiaanse vrienden die naar huis gingen in hetzelfde weekend dat ik en een paar andere het weekend in Edinburgh in Schotland zouden spenderen. De school had dit georganiseerd en het was super leuk, op de 2 busritten van 10 uur per stuk na (ik was wagenziek). Chloé en ik kwamen op de kamer met twee andere meiden. Dit was super gezellig.

We hebben museums bezocht, de stad verkend en we zijn uitgegaan bij Ballie Ballerson. dit was een club met een ruimte die functioneerde als ballenbak.

Hugo heeft die avond een bal voor me gestolen die ik nogsteeds heb. De rest van de avond hebben we met een heel slecht Schots accent tegen Schotten gepraat.

Meer foto's uit Edinburgh:

1 maart kregen onder andere Chloé en Lautaro hun certificaat. Ze hebben hun graduation gevierd door in de zee te zwemmen. In maart. In Engeland. Nee, het water was niet warm.

En natuurlijk moest er afscheid genomen worden van de docenten.

De enige plek (voor hoe ver wij wisten) met redelijke koffie in Brighton was Waterstones, waar ik vaak met Chloé heen ging. Op 4 maart hadden Mariajo, Hugo, Chloé en ik daar afgesproken voor onze laatste koffie bij Waterstones. Dit was namelijk de ochtend dat Chloé weer terug naar huis zou gaan. We hebben haar afgezet bij het treinstation, waar Thiago al stond te wachten, en daar hebben we afscheid van elkaar genomen. 

Ik ben hierna maar 1 keer alleen teruggegaan naar Waterstones. 

To be continued...