Brighton Deel 2.

Vrijdag 22 maart was de graduation van onder andere Majo en Gaia. 

Twee dagen later heb ik van hun afscheid moeten nemen omdat ik een vlucht naar huis had geboekt aangezien ik vrij was van school voor twee weken. Dit betekende wel dat wanneer ik terug in Brighton kwam, Gaia en Majo weg zouden zijn. 

Zondag 7 april vloog ik terug naar Brighton. Ik had dit iets beter moeten plannen bleek uiteindelijk want toen ik het treinstation uitliep was de hele stad stil en leeg. Er was een marathon later in de ochtend dus er reden geen bussen en alles was dicht. Mijn toen-host moeder was zo lief om me op te halen nadat ik ongeveer een half uur bergop had gelopen.  

Woensdag 10 april had ik me aangemeld voor een avond musical kijken in het Apollo Victoria Theater in Londen. We gingen naar Wicked. Dit was mijn eerste musical en ik was er helemaal weg van. Dit was zo'n mooie musical en de actrices konden zo goed zingen. 

De vrijdag die volgde heb ik school geskipt om eindelijk Richelle te ontmoeten. Ik leerde haar online kennen toen ik 15 was. We hadden toen allebei een Ariana Grande fan account op Twitter en zijn over de jaren goeie vriendinnen geworden. We hebben op het strand gezeten om bij te kletsen terwijl mijn voorhoofd mega aan het verbranden was, hebben in de Lanes gewandeld, een matching sleutelhanger gekocht en sloten de dag af met pasta in een Italiaans restaurant en een ijsje aan het strand. Toen ben ik naar huis gegaan en heb ik mijn kamergenoot een hartaanval bezorgd met mijn fel rode voorhoofd. Je had d'r gezicht moeten zien. 

Zaterdag hebben mijn kamergenoot en ik een bosje bloemen gehaald voor onze hosts omdat we dat weekend weer terug gingen naar onze host family die terug waren van vakantie. Bloemen kopen in Brighton is een hele uitdaging want alle bloemenwinkels waren dicht of moeilijk te bereiken, maar uiteindelijk is het gelukt en was onze host mom er heel blij mee. En wij met haar want ze was echt super lief en zorgzaam voor ons geweest. 

In april, 5 weken voordat ik weer naar huis zou gaan, ben ik verhuist van mijn gastgezin naar de residentie (een soort studentenhuis). 

Dit omdat ik de full experience wilde hebben en geen fan was van de eetgewoontes van mijn gastgezin. Laten we zeggen dat ik wat vitamines te kort kwam. 

Ik had een tweepersoons kamer maar geen roommate. Dit was goed nieuws voor mijn potentiële kamergenoot want ik had een stuk of 5 tassen. Grote. Drie van mijn vriendinnen hebben hun rug gebroken bij het verhuizen van mijn spullen. De residentie had geen lift maar ik had het geluk dat ik een kamer kreeg op de 1e verdieping. 

In de residentie merkte ik dat het nog makkelijker was om vrienden te maken aangezien je allemaal in hetzelfde gebouw verblijft. Waar ik in mijn gastgezin ‘s avonds op mijn slaapkamer zat, kon ik in de residentie 1 trap naar beneden om voor mezelf te koken, samen te avondeten met vrienden, met z'n allen films kijken of kletsen in de tuin onder de warmtelampen. Ik had altijd iemand waar ik 's avonds na het stappen samen mee naar huis kon, wat mij een prettig gevoel gaf. Nooit meer in m'n eentje in de bus met dronken oude mannen die me aanstaarden. 

Mijn beste vriendin in de residentie was Hanna. Hanna woont in Japan en ik heb zo veel met haar kunnen lachen. Samen naar de pub/club, naar school gaan en onderweg in de bus in slaap vallen, midden in de nacht tafelvoetbal spelen, nieuwe restaurants uitproberen en de hele residentie bij elkaar schreeuwen tijdens het kijken van horrorfilms.  

Ik heb in de tijd dat ik in de residentie woonde zoveel gedaan. Ik ben nog nooit zo uitgeput en gelukkig tegelijkertijd geweest. 

Mijn tijd in de residentie was aan de andere kant dan ook weer het begin van het einde.

Voor mijn bankrekening. 

Ik was te lui om te koken (en kon het ook niet) en had een verslaving aan Wendy's spicy chicken burger. Extra bacon en kaas, zonder saus. Na een paar weken kreeg ik zelfs "welcome back” notes op mijn bestellingen. Nou, dan weet je dat het uit de hand loopt. Dus ging ik over op Itsu. Er ging een wereld voor mij open want ze hadden al mijn favoriete eten. Noodlesoup, pad thai, gyoza's, mochi noem het maar op. 

In de residentie werd er elke dag ontbijt voor ons gemaakt wat geweldig was voor mij, een persoon die 4 maanden lang geroosterd brood met chocopasta had gegeten. Elke dag. Nou... bijna. Af en toe was ik er zo klaar mee dat ik een half uur eerder naar school ging, onderweg yoghurt met granola en vers fruit kocht bij de supermarkt en een koffie bij Marmelade, mijn favoriete koffie plek, om dan te ontbijten in de kantine van school die eigenlijk nog dicht was. Gelukkig was er altijd iemand in de gang die de deur voor me open deed. 

In de maand dat ik in de residentie zat heb ik English breakfast helemaal ontdekt. Ik snap nu waarom witte bonen in tomatensaus op toast daar zo'n groot ding is. Yum. Om de hoek zat een Tesco waar we ongeveer 2x per week met iedereen verzamelde om muziek te luisteren en wat te drinken. Rond 11 uur stapten de 18 plussers op de bus naar de club en de minderjarigen op de bus naar huis. Na het stappen namen we de bus terug die heel gunstig precies naast een pizzeria stopte. Altijd handig als je honger hebt om 5 uur 's ochtends. 

In mijn laatste maand ging ik naar de Brighton Art Gallery waar ik een kaart kocht die een jaar geldig is. Heel handig natuurlijk als je nog maar een paar weken in het land bent.  

24 mei was mijn graduation. Dit was zo'n emotionele dag en is heel snel gegaan. Ik heb super veel foto's gemaakt met al mijn vrienden en heb in de middag een tattoo laten zetten speciaal voor Brighton. In de avond ben ik uiteten geweest met Hanna en Shristi naar een Italiaans restaurant en ben voor het laatst uit gegaan. In de club kwamen we de man tegen die op school in het cafeteria werkt wat super grappig was en ik heb een foto met hem genomen want hij vond het jammer dat ik geen afscheid had genomen op school.

ik kwam om ongeveer half 6 thuis. Het was toen alweer licht buiten en ik ben meteen aan de slag gegaan met huilend mijn tas inpakken (#multitasken) want dit heb ik de hele week uitgesteld. Verassend genoeg paste al mijn spullen nog in mijn 64 tassen. Ik heb amper kunnen slapen want ik moest al weer vroeg mijn kamer uit. Ik mocht wel nog in de gezamenlijke ruimte op de bank bijslapen tot mijn ouders kwamen aan het eind van de middag. Hanna heeft toen als eerste van iedereen mijn ouders ontmoet en heeft me uitgezwaaid want we moesten hierna inchecken bij een hotelletje. Ik en mijn ouders hebben toen gegeten bij het restaurant waar we ook heen zijn gegaan op de avond voordat ik naar mijn gastgezin ging in januari. Daarna ben ik met Hanna en Shristi en nog een jongen die ik hiervoor nog nooit ontmoet heb naar een orkest concert gegaan in de Royal Pavillion. Daarna moest ik officieel afscheid nemen van mijn vriendinnen. Midden op straat. Om half twaalf 's avonds. De jongen die erbij was heeft ongeveer 20 minuten heel ongemakkelijk op een afstandje gestaan terwijl wij met z'n 3en stonden te janken, mijn moeder foto's van ons maakte en mijn vader zich verwonderde over de situatie die gaande was voor zijn neus.  

De volgende dag na ons Engelse ontbijt moesten we dan echt vertrekken. Terwijl we Brighton uitreden langs de seafront, door de stad, langs mijn oude busstops, de weg langs het dorp van mijn eerste gastgezin en alle herkenbare plekken waar ik altijd kwam heb ik achterin de auto zitten huilen terwijl mijn ouders me troosten door te zeggen dat mijn tranen alleen maar betekende dat ik een mooie tijd heb gehad. Dit ging door totdat ik uiteindelijk niks meer om me heen herkende en het avontuur officieel voorbij was.  

We kwamen thuis aan, ik ging in mijn eigen bed liggen, werd midden in de nacht wakker en dacht "wat ziet mijn kamer er anders uit” en werd herinnerd dat het voorbij was en ik niet meer in de residentie lag. Dit heeft een paar nachten geduurd totdat ik weer gewend was aan mijn eigen kamer en huis. De eerste paar weken voelde ik me een soort gast in mijn eigen huis omdat het niet meer eigen voelde. Het heeft heel lang geduurd voordat dit weer als mijn thuis voelde, omdat ik me in Brighton voor het eerst écht thuis heb gevoeld. Voor het eerst volledig geaccepteerd en welkom.   

Ik schrijf dit in oktober, 5 maanden na ik terug ben en ik voel me nogsteeds niet volledig op mijn plek. Alsof ik hier niet helemaal hoor. Alsof ik iemand anders leven leef. Ik denk als je eenmaal hebt gevoeld hoe je leven zo erg kan kloppen op een andere plek in de wereld, dat je je in je eigen land, je eigen dorp en zelfs je eigen huis niet zomaar meer terug kan gaan naar je “oude leven". Ik heb de persoon die ik was voor Brighton losgelaten en hou vast aan wat ik heb geleerd over mijzelf en mijn leven in Brighton.  

Wat ik van deze ervaring heb geleerd is dat ik te vaak de duckface doe op foto's en dat je in Brighton erg lekker kan eten. 

Grapje. 

Wat ik echt heb geleerd is dat ik een persoon ben die op de juiste plek heel makkelijk vrienden kan maken. Dat het makkelijk is voor iemand om mij als persoon te waarderen en leuk te vinden. Dat ik wel een mensen-mens kan zijn en dat ik echt niet iedereen haat. Maar ook heel goed zelf mijn weg kan vinden. Dat er meer is om voor te leven. Dat er meer in mij zit dan wat mij altijd is laten geloven. Dat ik mag experimenteren met hoe ik me kleed en hoe ik mijn make up doe. Dat ik niet hetzelfde hoef te zijn als alle anderen omdat ik anders mag zijn en nogsteeds erbij kan passen. Dat je soms een grote sprong moet maken in het onbekende. 

Ik ging naar Brighton omdat ik me alleen voelde. Omdat ik dacht dat ik geen makkelijk persoon was om vrienden mee te zijn en omdat ik dacht dat er maar weinig meer was om voor te leven. In Nederland in ieder geval. 

Ik heb mij altijd anders gevoeld en niet op mijn plek. In Brighton was dat helemaal niet zo. Ik heb mij nog nooit ergens zo normaal gevoeld. 

Tuurlijk heb ik nogsteeds mijn onzekerheden. Over mezelf als persoon, over wat ik wil worden en doen. Maar wat ik ook weet is dit: Ik ben 19. Ik hoef niet alles te weten over mezelf en de wereld, dat mag ik allemaal nog ontdekken. Wat mijn bedoeling is, wat ik toevoeg. Ik hoop dat ik nog meer mooie ervaringen mag meekrijgen die mij aan het denken zetten en die mijn grote emoties omzetten in iets moois en positiefs. Soms moet je dingen proberen niet wetende wat de uitkomst zal zijn. 

Ik denk dat ik me altijd zal voelen alsof ik een beetje zweef en alsof ik misschien alleen ben in mijn gevoelens en ideeën. Maar ik weet dat er altijd een tijd en plek is geweest in mijn leven waar ik thuishoorde, wat toevoegde en waar ik me nooit alleen voelde. En ik weet dat dat gevoel mij weer terug zal vinden wanneer ik het het meest nodig heb.